rest!

Korkuların, kaygıların, seni senden alan susmaların. Kendine açıkça ifade edemediğin ama aslında gerçeklerinle yüzleştiğini gördüm. Aslında yüzleşmek değildi derdin. Kabul etmeye hazır olmadığın ve kabul edemediğin için sıra itirafa gelince sustuğun gerçeklerin...

Evet, haklısın. Biliyorum zor da ama bu iki boyutlu koridorda sağımızdaki ve solumuzdaki duvarların üzerinde yazanları okuyabiliriz yalnızca ve bu koridorun kurallarına uymak(uyuyormuş gibi yatmak sanki içinde özü uyuyan beden misali) zorunluluğu var. O bize hiç uygun olmasa da... ruh üşümesi yüreğe işleyen dikenleri kirpinin... 

Son değil, bitmeyecek. Hele seni asla bitiremeyecek. Bitmesi olası tek şey var bu süreçte soluğun kesildiği anda, tükendiğini hissettiğin anda, senden çıktığın anda bitirebilme düş"ün... Tek son sen bitirdiğinde olabilir ve şimdi sen hiçbir şeyin sonundasın... 

Kendinle yüzleşmeni gördüm, "rest!" çekiyorum. O sesini duydum ve kendine kabul ettirmeye çabalıyorsun. Ben ne mi görüyorum? Eğlenmiyorsun. Yeni çıkmıştın göğün yedi kat üzerine ve şimdi sen alçak seyrediyorsun. Sanki düşlerini koymuşsun bir kenara da düşmüşsün tek bir düşün ardı sıra...