yaşam da an"a dair

seni yolda tutan ancak,

işaretlerdir... 

Hiç istemedi yüreğim bugün o kapıdan içeri girmeyi. Neden dedim, n"oluyorum yine... Girdim.

Canavarlarla karşılaştım kaç defa odalarda da, yok canım dedim, ne alaka.

Bütün o işaretlere rağmen direndim orada olmaya ve gülümsemeye, oysa vakti değildi belki de. Çabaladıkça her şeyin güzel olmasına, boşa gibiydi tüm çaba. Birlikte inemeyecekti gemiler suya. Anca batrınca gemileri devam edilebilecekti yola. Ve o yoldu değerlerle son bulacak ve her adımına değecek yol. O yoldu sonunda sevgiyi, güveni, huzuru ve aşkı barındıran... Ve belki sırf bu yüzden bile değerdi her adımına...

Durmak; ölmekti şimdi, intihar misali korkup kaçmak... O yüzden şu an tek gereken şey yol almak... 

hiç...

Aslında sen diye bir şey yok biliyorsun değil mi... Sen sandıkların hep başkaları. Onlar var, sen yoksun. Belki bir ara olmuş olabilirsin, belki ama yoksun işte. Kalmadın. Tükendin, bittin. Şimdi özgürsün kendinden...

Bu kadar yükü taşıyıp taşıyamayacağından haberin yoktu adımını atarken. Yine de attın. Çünkü hep dediler ki sana "Taşıyabileceğin kadarı verilir insana..." İnandın sen de her zamanki gibi, bilmiyordun aslında ne denli yükleri taşıyabileceğini... Taşıdın da belki biraz ezilerek biraz sürünerek ve bittin...

çizgilere basmadan...

                                          kaldırım taşlarını sayarak,

                                          çizgileri kollayarak arşınlıyorum,

                                          yolları...

                                          korkuyorum gelmesin diye karşıma,

                                          gözlerinin aynası.

                                          işitmeyeyim sesini.

                                          boğmasın sorular.

                                          soruların seninse,

                                          benim olmalı tüm yanıtlar.

                                          sesin gelirse kulağıma,

                                          derse ki "iyi misin?";

                                          gücüm yok demeye,

                                          varmaz dilim, "değilim!"

                                          eğer dersen ki bana görünce, 

                                          "nasılsın?"

                                          biliyorum istediğin yanıt

                                          yankılanıyor kulaklarında,

                                          beni nasılsa hiç duymayacaksın!

                                          dilsizsem eğer, lal

                                          nasıl kalsın ki mecal...

                                          eğerim başımı zamana,

                                          gözlerim yolumdan kaçar.

                                          dalar da kaldırımlara

                                          yalnız adımlarımı sayar

                                          bir, iki, üç, ...

                                          kaybolmak güç

                                          dört, ...

                                          üstüme geceyi ört

                                          beş, altı, ...

                                          neden her yan karaltı

                                          yedi, sekiz, dokuz, ...

                                          bir ben miyim yersiz, yurtsuz

                                          on...

                                          şimdi beklenen, bir son.