yaşam da an"a dair

seni yolda tutan ancak,

işaretlerdir... 

Hiç istemedi yüreğim bugün o kapıdan içeri girmeyi. Neden dedim, n"oluyorum yine... Girdim.

Canavarlarla karşılaştım kaç defa odalarda da, yok canım dedim, ne alaka.

Bütün o işaretlere rağmen direndim orada olmaya ve gülümsemeye, oysa vakti değildi belki de. Çabaladıkça her şeyin güzel olmasına, boşa gibiydi tüm çaba. Birlikte inemeyecekti gemiler suya. Anca batrınca gemileri devam edilebilecekti yola. Ve o yoldu değerlerle son bulacak ve her adımına değecek yol. O yoldu sonunda sevgiyi, güveni, huzuru ve aşkı barındıran... Ve belki sırf bu yüzden bile değerdi her adımına...

Durmak; ölmekti şimdi, intihar misali korkup kaçmak... O yüzden şu an tek gereken şey yol almak...