Bu su hiç durmaz...

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuşuz. Sımsıkı sarıp da birbirimizi yek vücut olmak için, sarıp sarmalamak için yaralarımızı, bekliyoruz durmasını nehrin. Çünkü biliyoruz iyileşecek o vakit yaralarımız. Biraz göz göze bir yanımız nehirde, bekliyoruz karşıya geçip de sarılmak için çaresizce. Çünkü biliyoruz ısınacak o vakit üşüyen yüreklerimiz de. Ve çünkü biliyoruz nehir asla durmaz biz geçelim diye. Bile bile bekliyoruz birbirimizi. Ne sen atlayabiliyorsun nehre ne de ben. Çünkü biliyoruz ikimiz de nehirde boğulmayacağımızı kesinlikle. Çünkü boğulursak ancak boğulabiliriz birbirimizde. Ne sen atabiliyorsun nehre kendini ne de ben. Çünkü biliyoruz ikimiz de korktuğumuzu birbirimizi ıslatmaktan. Öylesine narin ki yüreklerimiz sevgiden, acıdan. Öylesine hassasız ki ikimiz de dokunmaktan, dokunulmaktan. Çünkü biliyoruz ikimiz de korkumuz sevgimizin aşkınlığından. İkimiz de dalıp gitmişiz nehrin iki yakasında düşten, düşünmekten. Belki de su durursa taşacağımızı düşlemekten. Çağlayıp da birbirimize bir oluvereceğimizden. Çünkü biliyoruz ikimiz de içimizde büyüttüğümüz sevgimizden. Çünkü biliyoruz ikimiz de sevgi ne denli yüce bir erdem. Çünkü biliyoruz korkumuzu sevgiyle incinmekten, incitilmekten. Ve çünkü biliyoruz durmayacak hiç o nehir ne kadar beklesek de öyle iki yakada ötelerden, ötelerken... Belki de hala erken...

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuşuz. Bekliyoruz ikimiz de sarıp sarmalamak için yaralarımızı. Bekliyoruz. Dursun diye nehir ve kavuşturalım ellerimizi, gözlerimizi, özlerimizi, gönüllerimizi... Bekliyoruz. Zamanın en iyi ilaç olduğunu bilip de zamanla iyileşmediğini yaralarımızın bilirken. Zaman oysa bize sabır dileten. Çünkü biliyoruz bu defa zaman bile durduramaz nehri biz öylecene uzaktan beklerken.

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuş bekliyoruz durmasını nehrin. Birbirimizi incitmeye ürküntümüzden. Çünkü biliyoruz incitmemeli sevgimiz birbirimizi. Çünkü biliyoruz çok yüce seviyoruz. Kıyamamaktan, bekliyoruz. Çünkü görüyoruz, bakınca gözlerimizin içine, yüreğimizi tüm o incitenleri...

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuş bekliyoruz nehrin durmasını. Bekliyoruz çağıltı nehirden mi geliyor yoksa yüreklerimiz mi gürlüyor bilmeksizin. Çünkü biliyoruz aşkınlığından daha da çağıldadığını en büyük selden bile. Ve çünkü biliyoruz aşkla sabrın taşkınlığını. Yine düşüyoruz beklerken zamanın sonsuzluğuna. Zaman taşıyor sabrı yanında. Sabır geliyor tüm ağırlığıyla... Bekliyoruz. Bu defa belki zaman deva olur mu diye yaralarımıza.

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasında. Nehir aynı nehir. Sen aynı sen yanarken, yakarken. Ben aynı ben yanarken, yakarken. Ve hiç durmayacak o aynı nehir ne kadar bekle beklersen de... Nehir gürüldüyor. Yüreklerimiz gümbürdüyor. Ve biz bekliyoruz nehrin durmasını sanarak, neyi beklediğimizi bilmeden... Ne sen ne de ben.

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuş, bekliyoruz nehrin durmasını. Yüzebileceğimizi bile bile atamıyoruz adım sen bana ben sana doğru. Çünkü korkuyoruz üstümüzdeki suyun içimizdeki ateşi söndürmesinden sarmalarken birbirimizi. Oysa öyle çok biriktirmişiz ki içimizde birbirimizi yenik düşmeden zamana sabrederken. Ve sen, ve ben, ve nehir...

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuş bekliyoruz nehrin durmasını suyu seyreylerken. Her an her yerden yaşamı seyreylediğimiz gibi nefes alırken. Ne sen dokunabiliyorsun suya ne de ben. Çünkü biliyoruz şifasına rağmen suyun söndürebileceğini içimizi dağlayan ateşi. Bekliyoruz. Korkuyoruz hem sudan hem korkutmaktan birbirimizi...

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasına oturmuş bekliyoruz. Sımsıkı sarılmışız kendimize, kendiliğimize. Bekliyoruz. Neyi beklediğimizi tam olarak da bilmeden belki. Çünkü biliyoruz nehir durmaz biz ne kadar beklesek de. Ve çünkü biliyoruz kimsenin içindeki ateş de sönmez nefes alıp da yürek vurmaya devam ettikçe.

 

Gürül gürül çağlayan bir nehrin iki yakasında oturmuş bekliyoruz suyun durmasını. Sen beni, ben seni, bekliyoruz. Aslında hepimiz bekliyoruz kendimizi... Nehir akıp gidiyor. Zaman akıp gidiyor. Yaşam akıp gidiyor. Ve biz bekliyoruz, gürültünün nereden geldiğini bilmeden, akıp duran nehrin iki yakasında. Sönmeyen alevler içinde akan suya karşın iki yüreğin yangınında... 

"Silgi kullanmadan resim çizme sanatına hayat denilmektedir." 

John Christian

Silgi olsaydı kullanırdık sanıyorum. Olmalı mıydı acaba? 

Silgi olsaydı daha bir yapboz tahtası olurdu sanki hayatlarımız ve daha çok belirsizlik, daha çok düzensizlik, daha çok pişmanlık doğurabilirdi bu da. Silgi olsaydı "Oldu/Bitti/Geçti çok şükür..." diyemeyebilirdik mesela. Çünkü silip yeniden yaşamaya çabalardık haliyle ilerleyemezdik belki de... En doğruyu bulmak adına aynı şeyi silip silip yeniden yaşardık. Şimdi de bazı şeyleri yeniden yeniden yaşıyoruz gerçi de şimdiki tekrarlar fark edene dek, öğrenene dek. Oysa silebilseydik en hayırlısını yaşadığımızda da daha iyisini bulmak adına silip atabilirdik belki... 

Bir silgimiz olsaydı yaşamımızda nefsimize kurban gidip kendimizi de, bizi biz yapan değerlerimizi de silmek isterdik. O olmak adına, öteki olmak adına, diğeri olmak adına kendimizi kaybedebilirdik. Çünkü ne bilebilirdik ne olmamız gerektiğini ne de kendimiz olunca yetinebilirdik elimizde, yüreğimizde birikenlerle... Ah evet bir de sabır konusunda hiç yol katedemezdik bir silgimiz olsaydı hayatımızda kullanabileceğimiz. Bazı şeylerin bitişine, bazı şeylerin gidişine, bazı şeylerin gelişine sabrederek bekleyemezdik, sebat edemezdik belki de. Bize verilen iyi ya da iyi olmayan armağanların öğretecekleriyle hiç karşılaşamazdık mesela. Kimi zaman hastalıkların kimi zaman hataların kimi zaman kazaların kıymetini, değerini bilemezdik bir silgimiz olsaydı...

Eğer bir silgimiz olsaydı hayatımızda karar veremezdik. Karar verme gibi bir şeyi haliyle değerlendirme yapabilmeyi, ölçüp tartabilmeyi hayatımıza gelenleri bilemezdik. Tüm kontrol ve güç elimizdeymiş gibi görünse de hayatımıza yön veremezdik bir silgimiz olsaydı. Çünkü tatminsizliklerimize yenik düşerdik. O üç harfli iki heceli ağzımızdan bir çırpıda çıkan ama hayatımızdan bir türlü çıkaramadığımız "ego"muzun kurbanı olurduk tamamen. Çünkü o hep daha fazlasını ister çünkü ona göre hep bir başkası daha iyidir. Çünkü o daha zengin olmalıdır daha güzel daha aşk daha kalabalık daha da hiç olmayı istemez oysa hiç! Bir silgimiz olsaydı hayatımızda bir hayatımız olmazdı sanki. Bir hayat olurdu da o hayat bizim hayatımız mı olurdu... Acaba?

Bir

 

                                        Bir

                                        Saymayı öğrendiğin ilk rakamın

                                        Bastığın ilk yaşın

                                        Bir tanesisin

                                        Annenin, babanın

                                        Birisin herkesin

                                        Biriciksin

                                        Bir

                                        Bastıkça ayaklarınla

                                        Artık kendin dimdiksin

                                        Ayakta durmayı öğrenmektesin

                                        Saydıkça tay tay minicik ayakların

                                        Taşımaya başladıkça

                                        Bir seni birliğin

                                        Bir

                                        Birisisin içinde herkesin

                                        Birisin fark ettikçe kendinin

                                        Bir

                                        Daha ilk yaşın

                                        Hoşgeldin

                                        Bir

                                        Belki de tam tersi gibi Elif'in

                                        Altı üstüne gelmiş gibi

                                        Ya da üstü altında belki

                                        Bilemezsin

                                        Bir

                                        Gün devineceksin

                                        Herkes gibi sen de

                                        Büyüyeceksin

                                        Büyümektesin

                                        Altı üstüne gelecek bir gün her şeyin

                                        Değişeceksin

                                        Sanacaksın düne kadar sen, sen değildin

                                        Bir başka dolacak artık bedenine

                                        Nefesin

                                        Bir

                                        Başkalaşacaksın

                                        Birin Elif'e dönüşü gibi

                                        Derinleşeceksin

                                        Ve sen yine hep aynı birsin

                                        Biriciksin, teksin

                                        Eşsiz, emsalsiz

                                        Bir

                                        Yaşın güzelliğindesin

                                        Meraklı

                                        Bir o kadar

                                        Heyecanlı

                                        Öğreniyorsun

                                        Biri, birilerini, bir şeyleri

                                        Bir bir üstüne eklemektesin

                                        Usundaydı dağarcığı

                                        Usanmadan

                                        Usandırarak bazen belki

                                        Bir

                                        Tanecik hücre seni getirdi

                                        Koparıp bir parçasını

                                        Bir'in

                                        Hepimiz değil miyiz ki

                                        Bir'in birleri

                                        Bir

                                        Tohum gibi şimdi serpilmektesin

                                        Toprağı ananın delip çıktığın gibi

                                        Toprağa kök salmaktasın bir bir

                                        Adım attıkça

                                        Nefes aldıkça

                                        Kendini keşfetmektesin en başta

                                        Biricikliğinin

                                        Bir

                                        Nefesle başladın

                                        Bir hücreden

                                        Bir adımla keşfettin

                                        Dünyayı yeniden

                                        Bir

                                        Elif olduğu vakit

                                        Evreni bileceksin

                                        Bir

                                        Yaşına girdin melek

                                        Sürprizle gönderdiğin gibi kanatlarını ilk

                                        Bir mucizesin

                                        Elif'e doğru yolda

                                        Koyuldun şimdi yola

                                        Zamanın an

                                        An'ın hep şimdi

                                        Duruşun dimdik

                                        Elif gibi

                                        Düşün hep

                                        Bir gibi

                                        Her anın mucize olsun

                                        Sen gibi...

Bugün pazar, bugün bizi görüşe çıkardılar. Hep birlikte karanlığı gördük. Oysa yalnızken ne vakit baksam ışığı görüyordum. hep semada. Uçurtmaları vurulmuş, martıların kanatları çok uzaklara gitmiş ki bir çığlıkları kalmış üzerimizde. Çınlıyor kulaklarımızda. Neden peki kalabalıklarla da göremiyoruz ışığı?! Yalnızca benim ışığım mı yoksa bu? Yayamaz mıyız tüm insanlığa? Paylaşamaz mıyım her bedenle, her ruhla, her nefesle ışığı, ışığımı... Bir huzme dokunsa da özlere, aydınlık olsa ayn'adaki aks... Ayn'ada aşk olsa mesela yalnızca. Beyazda parıldayan kıpkırmızı aşk... 

kıym'et

Kadın erkeğinin gözünde bir kıymet mi yoksa bir parça et mi olduğunu bilmek ister en başta. Bunun için onun gözündeki değerini bilmeye ihtiyacı vardır ve ona güvenmeye. Güvenmek için sevmek gerek. Güven verir kadın çünkü sever. Et de olsa kıymet de olsa sever çünkü ve her defasında yeniden, daha çokça. Kıymetlisi olursa yüreği bahar bahçedir kadının. Etse ve bunu bilirse hüzün, kar, kış çöker yüreğine kadının ama sever yine de. Çok zaman yine de onu haklı görmeye çalışır unutmaya çalışırken bile. Ki unutmak bir devrimdir evrende...